غزل مناجاتی اول مجلس، مدح و مرثیۀ سیدالشهدا علیه‌السلام
گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین زیـبـاتـرین تـغـزّل عـالـم به نـام اوست هرجا که شعـر می‌شود آغـاز با حسین این واژه‌هـا هـمـیـشه بـرایـم مـقـدّس‌اند زنجیر، طبل، سینه‌زنی، کـربلا، حسین این کـوچـه‌ها مـسـیـر عـبـور محـرّم‌اند حس کرده‌اید رد شده از هر کجا حسین؟ حس کـرده‌اید در وسط روضه‌های مان ما را چـه‌قـدر می‌زنـد آیا صدا حـسین؟ حس کـرده‌اید تـشـنه که بـاشیم، زودتـر سیـراب می‌شویم بگـوئیم «یا حسین»؟ آری! حـسین مرهـم هر درد بی‌دواست دارد برای هر غـم و دردی دوا حـسین یا از سکوت خاک به پا خیز، محـتشم! یا شورشی دوباره برانگیز با حسین... دیگر سکوت می‌کنم و قطره‌قطره اشک شاید مگر ادامـۀ این شعر را حسین ... |